گرچه «ادمون هالی» حرکت رو به غرب میدان ژئومغناطیسی زمین را در سال ۱۶۹۲ نشان داد، این نخستین باری است که دانشمندان توانسته اند شیوه چرخیدن هسته درونی را به رفتار هسته بیرونی تر مرتبط کنند. سیاره خاکی به دلیل واکنش به میدان ژئومغناطیسی بدین شیوه رفتار می کند.
این یافته به دانشمندان در تفسیر دینامیک کره خاکی که منبع میدان مغناطیسی زمین است، کمک می کند.
در چند دهه اخیر، زلزله نگارهایی که در حال اندازه گیری زمین لرزه های سراسر هسته زمین بوده اند، یک ابرچرخش هسته درونی تر جامد را در مقایسه با سطح زمین شناسایی کرده اند.
به گفته دکتر فیلیپ لیورمور از مدرسه زمین و محیط زیست دانشگاه لیدز، این ارتباط به سادگی از طریق عمل مساوی و مخالف توضیح داده می شود.
میدان مغناطیسی موجود هسته درونی تر را به سمت شرق تحریک می کند و موجب می شود که این هسته سریع تر از زمین بچرخد و همچنین در هسته بیرونی تر مایع موجب چرخش به سمت مخالف می شود.
اندازه هسته درونی تر آهن جامد به اندازه ماه است و توسط هسته بیرونی تر مایع (آلیاژ آهن) احاطه شده و حرکت میدان ژئومغناطیسی را ایجاد می کند.
این حقیقت که میدان مغناطیسی داخلی زمین طی بازه زمانه چند دهه ای به کندی تغییر می کند، به مفهوم آن است که نیروی الکترومغناطیسی مسئول تحریک هسته های درونی تر و بیرونی تر، خود طی زمان تغییر خواهد کرد.
این موضوع می تواند توضیح دهنده نوساناتی در چرخش عمدتا به سمت شرق هسته درونی تر باشد.
یک تحقیق پیشین که مبتنی بر صخره های با عمر صدها هزار سال بود، نشان می دهد این جهت همواره رو به غرب نبوده است و در تعدادی از بازه های زمانی حرکت به سمت شرق ممکن است در سه هزار سال اخیر رخ داده باشد.
چنانچه از دیدگاه مدل جدید به این موضوغ نگریسته شود، این امر نشان می دهد که هسته درونی ممکن است چرخش رو به غرب را در چنین بازه ای تجربه کرده باشد.
محققان در مطالعه جدید از مدلی از زمین که در ابررایانه Monte Rosa بود، استفاده کردند. این ابررایانه عظیم بخشی از «مرکز ابرمحاسباتی ملی سوئیس» است.
با استفاده از مدل جدید، دانشمندان توانستند هسته زمین را با دقت ۱۰۰ برابر بهتر از دیگر مدل ها شبیه سازی کنند.
جزئیات این یافته مهم در مجله Proceedings of the National Academy of Sciences منتشر شد.
