به گزارش افکار نیوز، این روزها اعتراض خارج از منطق برخی از افراد در لحظه ورود رئیس جمهور در میان رسانه های داخلی جنجال زیادی را به همراه داشته است. باران کوثری که از شاهدان روز استقبال است پرتاب کفش را تکذیب می کند و برخی از معترضین پرتاب کفش را تکذیب کرده و مدعی هستند که در حین ادای نماز ظهر روحانی از جلویشان دویده و مجبور شده اند با کفش های در دست گرفته به دنبال روحانی بدوند و برخی دیگر برای توجیه برخی تند روی ها؛ همه چیز را تکذیب کرده و همه اتفاقات را فوتوشاپ دانسته اند.
بعد از پرتاب کفش از سوی خبرنگار عراقی به سمت جورج بوش ؛ فرهنگ پرتاب کفش به سوی مخالفین یک واکنش جهانی شد. اما اولین بار چه کسی در ایران به سمت مخالف خود کفش پرتاب کرد؟
اولین بار تنها چندماه پس از دهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری در ٢٧ مهر سال ١٣٨٨؛ در نشست “سوء تفاهم بزرگ” ؛ بسیج دانشجویی دانشکده فنی دانشگاه تهران یکى از اعضاى انجمن اسلامى دانشجویان دانشگاه تهران و علوم پزشکى تهرفشی را به سمت محمدحسین صفارهرندی پرتاب کرد.
صفار هرندی که پس از پایان دوره وزارتش هر روز در یکی از دانشگاهها به سخنرانی سیاسی می پرداخت؛ آن روز توسط حامیان میرحسین موسوی با یک کفش بند دار چرمی قهوه ای مورد عنایت قرار گرفت تا اولین پرتاب کفش در جمهوری اسلامی ایران به نام حامیان میرحسین به ثبت برسد.
هرچند که هدف مورد نظر صفار هرندی بود اما محاسبات شخص پرتاب کننده بازهم درست از آب در نیامد و کفش به سر یکى از دختران محجبه دانشجو که در ردیفهاى ابتدایى نشسته بود، اصابت کرد.
صفار نیز در واکنش به این حرکت در حالی که لبخند به لب داشت؛ گفت: لطف کنید و علامت مدنیت را به سوی ما پرت نکنید…
پر تاب کردن کفش از طرف هر انسانی مذموم و نشان ازبی فرهنگی دارد . مردی برو جلو حرفت را بزن چرا کفش پرتاب می کنی . این بدعت بدی در بین مسلمان شده و در کل عمل نکوهیده و زشتی است .