اى مفضّل! در صدا، سخن گفتن و آفرینش ابزار آنها در انسان، بسیار اندیشه کن. «حنجره» مانند لوله اى صدا را خارج مى کند. زبان و لبها و دندانها نیز وسیله اداى حروف و نغمه ها هستند. نمى نگرى کسى که دندان ندارد «سین» و کسى که لب ندارد «کاف» و کسى که زبانش سنگین است، «ر» را بدرستى تلفظ نمى کند؟
این دستگاه بیش از هر چیز به یک قرهنى مى ماند. حنجره شبیه ناى آن و ریه بسان انبانى است که در آن مى دمند تا باد داخل آن شود. عضلاتى که شش را مى گیرند تا صدا بیرون آید همچون انگشتانى است که بر آن انبان مىنهند تا باد در قرهنى در جریان افتد. لب و دندانى هم که حروف و نغمات را ادا مى کنند چون انگشتانى است که پیوسته و مرتب بر دهان قرهنى مى گذارند تا از دمیدن در آن، صداهاى مختلف پدید آید. اگر چه براى راهنمایى و … دستگاه صوتى را به این وسیله شبیه دانستیم امّا در واقع این وسیله خود شبیه دستگاه صوتى انسان است.
پی نوشت:شگفتیهاى آفرینش (ترجمه توحید مفضل)، ص۵۹.
