حضرت عباس علیه السلام در دوران زندگانى امام مجتبى علیه السلام پیوسته کنار آن حضرت به مددکارى مردم و برآوردن نیازهایشان مىپرداخت.
این رویه در زمان امامت امام حسین علیه السلام و پیش از جریان عاشورا نیز ادامه داشت تا آنجا که هرگاه نیازمندى براى کمک خواستن نزد این دو امام همام مىآمد، حضرت عباس علیه السلام مأمور اجراى دستور امام خویش مى‌شد.
حضرت عباس علیه السلام جایگاه بلندى نزد برادرش امام حسین علیه السلام داشت. نوشتهاند:
«همان‌گونه که پدرش امیرالمؤمنین علیه السلام جایگاه بلندى نزد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله داشت و باب او بود و هرگاه مشکلى روى مىداد پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله ابتدا آن را با على علیه السلام در میان مى‌گذاشت، عباس علیه السلام نیز چنین حالتى نسبت به امام حسین علیه السلام داشت.
امام با پیشامد هر مشکلى آن را با برادرش در میان گذاشته و از او مىخواست که آن مشکل را برطرف نماید.» این مسئله سبب شد تا ایشان را باب الحوائج؛ «برآورنده نیازها» بخوانند البته به نظر مىرسد این لقب بعدها در نتیجه توسلها و کرامتهاى آن حضرت به ایشان داده شده است.
شدت دلبستگى حضرت عباس علیه السلام به برادر بزرگتر خود، امام حسین علیه السلام تا آنجا بود که همواره خود را خدمتگزار وى مى‌دانست و براى اجراى فرمانهاى ایشان همیشه پیشقدم بود.
این بدان دلیل بود که پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله فرمود: «اَنَا مَدِینَهُ العِلمِ وَ عَلِىٌّ بَابُهَا فَمَن اَرَادَ مَدِینَهَ فَلْیَأْتِ البَابَ؛ من شهر دانش هستم و على علیه السلام دروازه ورود به آن است.
پس هرکس خواهان ورود به شهر دانش است، باید نخست سراغ درِ آن را بگیرد.» حضرت عباس علیه السلام نیز درب ورود به شهر حسینى علیه السلام بود.
از علامه فقید طباطبایى؛ نویسنده تفسیر بزرگ المیزان در این باره نقل شده است که فرمود: «مرحوم سید السّالکین و برهان العارفین، آقا سید على قاضى فرمود: در هنگام کشف بر من روشن و آشکار شد که وجود مقدس اباعبداللّه الحسین علیه السلام مظهر رحمت کلیّه الهیه است و باب و پیشکار آن حضرت، سقاى کربلا، سرحلقه ارباب وفا، آقا باب الحوائج الى اللّه، ابوالفضل العباس صلوات اللّه و سلامه علیه است».
منبع: باشگاه خبرنگاران
