به گزارش نبض سحر؛ به نقل از آناج، علی رغم اهمیت جایگاه شعر به عنوان حافظه ی تاریخی یک ملت پیش از سال ۸۱ که شعردوست نماینده مردم تبریز، آذرشهر و اسکو در مجلس شورای اسلامی روز وفات محمدحسین بهجت تبریزی متخلص به شهریار را در تقویم به نام روز ملی شعر و ادب فارسی و روز گرامیداشت مقام ادبی استاد شهریار ثبت کرد، خبری از اهمیتبخشی به این روز توسط پژوهشگران و شعردوستان نبود.
در همان ایام پس از ثبت این روز به نام استاد شهریار که به حق یکی از شاعران بی بدیل معاصر و یکی از چهرههای موثر در حوزه شعر و ادبیات در دوران قبل و بعد از انقلاب است، اعتراض شماری از هنرمندان به تخصیص روز شعر و ادب فارسی به نام یک شاعر را برانگیخت و شماری نیز شاعرانی چون حافط، سعدی و فردوسی را بر این روز برازنده تر دانستند.
این در حالی است که تا آن تاریخ هیچ کدام از محافل ادبی تلاشی برای هویتبخشی به این هنر در تقویم رسمی کشور نداشتند و تنها انتقادها پس از اعلام رسمی این روز به نام استاد شهریار شکل گرفت.
شعر دوست در آن ایام دلیل پیشنهاد خود را از این روز بی توجهی به شعر بر شمرده و گفته بود: « شهریار هم از نظر توانائی ادبی در عرصههای مختلف شعر طبعآزمائی کرده و هم، با مردم زیسته؛ در کنار پاسداری از سنتهای ادبی، سرودههای عامهپسندی دارد و در این زمینه، اگر نگوئیم شاعر بینظیر، کمنظیر است.» هم چنین وی دلیل دیگر پیشنهاد خود را برای این روز، معاصر بودن شهریار قلمداد کرد که بحق انتخاب شایسته ای بوده است.
به نظر می رسد آنچه در محافل ادبی و هنری به یکی از بزرگ ترین تردیدها برای انتخاب استاد شهریار به عنوان روز شعر و ادب پارسی مدبل شده است، این باشد که پاسداشت شعر و ادب پارسی فقط محدود به تبریز و شخصیت استاد شهریار گردیده و تاکنون وزارت ارشاد نتوانسته نه تنها در پایتخت بلکه در سایر استانها در راستای اعتلای این روز قدمی در خور و شایسته بردارد و این امر منجر به بلندتر شدن صدای اعتراض معترضان گردیده است.
وعدهی تغییر روز شعر فارسی از شهریار به فردوسی!
تا جایی که بر اساس برخی شنیدهها وزیر ارشاد در آخرین سفر خود به مشهد مقدس وعدهی رسمی تغییر روز ملی شعر و ادب پارسی را از استاد شهریار به استاد فردوسی را داده است. اینکه هنوز این امر پس از گذشت چندین روز توسط رسانهها اعلام نشده است خبر از تردید وزارت ارشاد برای تغییر این روز می دهد. روزی که به نام شاعری چیره دست نامگذاری شده اما بایکوت روز ملی شعر توسط شماری و عدم احیای واقعی مقام شاعران منجر به انتقاد جامعه ی ادبی گردیده است.
از آن سو در استان نیز به نظر می رسد طرحی ماندگار، پایدار و فراگیر در رابطه با این روز صورت نگرفته و تنها به برگزاری سالانه ی همایش روز استاد شهریار بسنده کرده اند!
حال این سوال مطرح می شود که آیا صرف تغییر نام منجر به این خواهد شد که روز شعر و ادب فارسی در سطح ملی گرامیداشته شود؟ چه موانعی پیش از این و در دورانی که این روز به نام استاد شهریار بود، مانع از پاسداشت شعر و ادب می شد؟ اگر شهریار نمیتواند آئینه تمام نمای شهر و ادب ایران باشد، با انتخاب فردوسی نیز ایرادات زیادی از جمله دلایل عدم انتخاب حافظ و سعدی به مناسبت این روز وارد خواهد بود و قطعا اگر در این عرصه کاری ماندگار صورت نگیرد هیچ شاعری نخواهد توانست صرفا نام این روز را یدک بکشد.
حال باید منتظر ماند و دید که آیا وزارت ارشاد بجای پاسخگویی به کمکاری چندین ساله خود و جبران آن صورت مساله را تغییر خواهد داد یا نه!
انتهای پیام